|
Dit artikel gaat over de keeshond in al zijn facetten.
 Vanaf de vroege oudheid is de kees een begeleider van de mens. En hoewel het land van oorsprong Duitsland is, heeft de keeshond ook een Nederlandse geschiedenis. Lachende Hollander wordt hij ook wel genoemd, naar zijn gewoonte om u met een lach te begroeten.
Verder wordt zijn functie als waakhond beschreven op de boerderij, maar ook op schepen en karren bewaakte hij de lading. Later werd hij als huishond gehouden.
Toen de keeshond later door de adel gehouden werd, Koning Willem II bezat een keeshond, werd de kees ook meer en meer op gravures afgebeeld.
Barones van Hardenberg heeft in Nederland geprobeerd een Nederlandse Keeshond te ontwikkelen, die afweek van het Duitse type. Uiteindelijk bleek dit niet mogelijk en is alleen de Duitse keeshond door de FCI erkend. Maar de keeshond heeft zijn Nederlandse naam behouden. Kees, van Cornelis de Gijselaar, die een keeshond bezat. Hier vervolgt het artikel hoe de kees het symbool van de patriotten werd.
In de 18e eeuw werd de keeshond populair in Engeland, vooral de dwergkees. We lezen hoe deze, steeds kleiner wordend, zijn opmars begon.
Het artikel vervolgt met een uiteenzetting van het kezenkarakter: intelligent, leergierig, beetje eigenzinnig, baasgericht, sociaal. Dan vervolgt het artikel met iets over de vachtverzorging en over de gezondheid.
Mooie foto's sieren het artikel op.
Hier een klein voorproefje:
Amsterdam
over het ontstaan van Amsterdam gaat een legende waarin een Keeshond een rol speelt.
In de middeleeuwen waren de Vikingen actief in het West-Europese kustgebied. Zij roofden en moordden en namen veel Friezen mee om als slaaf verkocht de worden. Volgens een legende zonk bij een dergelijke aanval op Stavoren het Vikingenschip, waarbij de complete bemanning, plus de gevangenen, om het leven kwamen.
Twee mannen, de Friese visser Wolfert en een Viking hoofdman met zijn hond overleefden de averij en konden het vege lijf redden op de vissersboot van Wolfert. Die nacht woedde een hevige storm, die de boot naar het zuiden dreef. Zo strandden zij op onbekende grond, daar waar de Amstel uitmondde in een binnenzee.
 Uit dankbaarheid voor het feit dat zij noodweer overleefd hadden, bouwden zij een kleine kapel die gewijd was aan Sint Olaf, schutspatroon van zeelieden. Op de plek waar zij aan land waren gekomen, omstond een vissersdorp. In de dertiende eeuw bouwde men een dam in de rivier. Het dorp kwam bekend te staan als Amstelredam en zou uitgroeien tot onze hoofdstad.
Om te gedenken hoe de stad ontstaan was, toont het zegel van Amsterdam een oud schip met een hond aan boord. Men ging ervan uit dat een hond aan boord geluk bracht. Het werd goed gebruik om altijd een mee te voeren, en bijkomend voordeel was dat een hond het ongedierte aan boord kon verdelgen.
Het complete artikel is hier te downloaden:
Keeshonden - de lachende hollanders
|
